sabato 22 marzo 2008

EL SCALDALETO - Cecilia Tribbia

Ne l‘inverni de na volta,
col fredo forte e san,
tacà ’l me scalda-leto,
i dìi formigolava.
Co’ sto articolo de rame,
co’ i sbaci torno via,
(l’àrfio par le bronse),
su i nissui molesini,
gratava le buànse.
Col mànego de fero
el gera on cocolon
par sopressare i leti.
La pena iera moja
e le foréte un giasso,
ma co le bronse de moraro,
sconte soto la sénare,
el caldo te durava,
fin che vegnéa matina.
On quercio par capélo
o ’l bugarolo intorno
el destenprava el core.
E soto na straponta fata de spelàie
vardavo na gran luna,
sui sbaci de un vero
o le sfese de un balcon.
Che tiepide che ’e note,
tra i canti de me nona,
le storie e le orassion!

Nessun commento: